சமீபத்தில் என் நண்பர் ஒரு புத்தகத்தைப் படிக்கச் சொன்னார். Loving and Hating Charles Bhukowski: A Memoir. எழுதியவர் ப்யூகோவ்ஸ்கியின் காதலி லிண்டா கிங்.
இந்தப் புத்தகத்தை நான் படிப்பதை விட என் வாசகர்களும் என் புதிய வாசகர்களும் படிப்பதுதான் சிறந்தது. ஏனென்றால், இந்தப் புத்தகம் மாதிரிதானே நான் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறேன்? நான் ஏன் இதைப் படிக்க வேண்டும்?
இந்தப் புத்தகத்தில் ப்யூக் லிண்டாவுக்கு எழுதிய ஒரு கவிதை உள்ளது. அந்தக் கவிதையை உங்களுக்குத் தருகிறேன். காரணம், என்னுடைய நாவல் எக்ஸைலில் பெரும்பகுதி இந்தக் கவிதை மாதிரியேதான் இருந்தது என்பது இப்போது ஞாபகம் வருகிறது. பின்வரும் கவிதை ப்யூக்கின் எந்தத் தொகுப்பில் இருக்கிறது என்பதை என்னால் கண்டு பிடிக்க முடியவில்லை. அதனால் லிண்டா கிங்கின் புத்தகத்திலிருந்தே தருகிறேன்.
Love Song
I have eaten your cunt like a peach
I have swallowed the seed
the fuzz,
locked in your legs
I have sucked and chewed and tongued and
swallowed you,
have felt your whole body jerk and twist as
one
machine gunned
and I made my tongue into a point
and I swallowed
maddened
and sucked your whole insides out
your entire cunt sucked into my mouth
I bit
I bit
and swallowed
and you too
went mad
and I drew away and kissed
then your belly
your bellybutton
then slid down inside your white flower legs
and kissed and bit and
nibbled
all the time
once again
those wondrous cunt hairs
beckoning and beckoning
as I held away as long as I could bear
then I leaped upon the thing
sucked and tonguing
hair in my soul
cunt in my soul
in a miracle bed
with children screaming outside
while riding on skates
bicycles at
5 p.m. in the afternoon
at the wonderful hours of
5 p.m. in the afternoon
all the love poems were written
my tongue entered your cunt and your soul
and the blue bedspread was there
and it sang and it sang and it sang
it sang
Charles Bukowski