During my time of imprisonment, which lasted around 8 years, I came across a book “The Stranger” by Albert Camus. I was attracted by its simple title. Around my sixth year in prison, I felt like I had reached the peak of feeling lost and meaningless.
Albert Camus was the first author I really connected with. I found myself relating to his character, Meursault. For the first time, I realized the extent of my own despair and accepted it. Even though I had my own reasons for feeling the way I did unlike Meursault. A profound realization struck me – how did the writer know me so well? How does he understand exactly how I feel? Camus’s writing made me feel like understood and acknowledged. His writing was a comfort to me during that time. And then, it dawned on me that there exists a character called the “writer”.
It was then that I acknowledged my presence in the abyss and desired to see the light and realized there is vast world awaiting outside. Now, as I have grown and changed, I find it challenging to revisit his works. Your writing, on the other hand, has completely transformed me. However, I must confess that reading many contemporary Tamil writers only left me feeling irritated and empty-handed. That’s where you come in, Charu.
Camus’s work brought profound realizations, and you’ve played a crucial role in my transformation. While Camus showed me the color of the dark, you’ve shown me the entire spectrum of life’s colors.
As I reached the culmination point of such a lengthy dark period of my life, I found myself in the same absurd mental state as Meursault. I would have reacted and behaved in the same manner as Meursault does during the climax. I wasn’t afraid of death at all.
Wanted to share this with you Charu. That impact still influences me, so I approach things without extremism and fanaticism. With the company of the sky, the breeze, flow of water, our quadruped and feathered friends creating pleasant sounds, I find myself content. What more could I desire to fill the days of my life on this earth?
Truth be told, I have never felt constrained by labels like being a human, a woman, a wife, a mother, a Hindu, or an Indian. I am not here to claim I am sane. But this is how I always feel and even more after reading you. I have mentioned this to you numerous times before.
Shree
பின்குறிப்பு: My Life, My Text என்ற ஆவணத்தை நான் எழுதிக்கொண்டிருக்கும்போது இடையிடையே தொடர்ந்து படித்துக்கொண்டும் இருக்கிறேன். சார்ல்ஸ் ப்யூகாவ்ஸ்கி, ஆல்பர் கம்யூ, காஃப்கா, அகிரா குரஸவாவின் சுயசரிதை என்று என் சுயசரிதத்துக்குத் தேவையானவை என்று நான் கருதும் நூல்கள் அவை. அப்போது ஆல்பெர் கம்யூ பற்றிய என் கருத்துக்களை ஸ்ரீயிடம் சொன்னேன். கம்யூவை நான் பல ஆண்டுகளுக்கு முன்பு படித்தது. படித்த போது இவரையெல்லாம் விட நம் அசோகமித்திரன் நூறு மடங்கு மேல் ஆயிற்றே என்று தோன்றும். அதை ஸ்ரீயிடம் சொன்னேன். அதை மறுத்த அவள் எனக்கு எழுதிய வாட்ஸப் மெஸேஜ்தான் மேலே உள்ள கம்யூவும் நானும் என்ற குறிப்பு. அதனால் நான் மீண்டும் கம்யூவின் அந்நியன் நாவலை ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பில் படிக்கத் தொடங்கினேன். படித்த பிறகு கம்யூ பற்றிய என் பழைய பார்வை மாறி விட்டது. வாழ்வில் மறக்கவே முடியாத நாவல்தான் அது என்பதில் சந்தேகமே இல்லை. – சாரு
