அவள் வயது முப்பத்திரண்டு
கணவன், இரு குழந்தைகள்.
இருபத்தைந்து வயதில் காதலன்
அழுக்கு ஓட்டலின் மங்கிய விளக்கு
கறை படிந்த சுவர்களில் நிழல்களின் ஆட்டம்
உடைந்த படுக்கை
நாற்றமெடுக்கும் தலையணை
சந்திக்கும் போதெல்லாம்
பீர் பாட்டில் தரையில் உருளும்
கணவன் கத்தினான், ’இதை முடி,
இல்லாவிடில் உன்னை முடிப்பேன்.’
அவள் காதலனிடம் சொன்னாள்,
‘போதும், நிறுத்திக்கொள்ளலாம்.’
அவன் கெஞ்சினான், ’கடைசி முறை, ப்ளீஸ்.’
இச்சைகளின் நெடி வீசிய அந்த அறையில்,
பதினேழு முறை கத்தியின் கூர்மை
அவள் மார்பில் இறங்கியது.
இருபத்து இரண்டு வயதில் இன்னொருத்தி
திருமணமாகி ஒரு வாரம்.
இமயத்தின் அடிவாரம்
ஒரு பாழடைந்த விடுதி
குளிரோடு மழையும் சேர்ந்தது
இற்றுத் தொங்கும் மரச்சட்டங்களில்
மழைத்துளிகள் தெறித்து விழுந்தன
காதலனுக்கு ஃபோன் போட்டாள்,
‘வா, இவனை முடித்து விடலாம்.’
பத்தொன்பது வயது காதலன்
நண்பர் இருவருடன் வந்தான்.
கணவனைக் கண்களின் இருளால் அடித்துத்
தலையை பிளந்தார்கள்.
மழையில் உடல் பள்ளத்தில் சறுக்கி விழுந்தது.
எல்லோரும் பிரிந்து மறைந்தார்கள்.
ஒரு காக்கையின் கரகரப்பு எதிரொலிக்க
காவல்காரன் சலித்துக்கொண்டான்
’இந்த மழையில் பிணம் தேடுவது
என் ஆடைகளைப் பாழாக்குகிறது.’
காதல் பிணி
கத்தியே மருந்தென்று நம்பும் மானிடர்
காரணம்,
இந்த உலகம் –
இதைப் பார்த்து சலித்த
என்னைப் போலவும்
இதைப் பார்த்து சலித்த
உங்களைப் போலவுமான
முட்டாள்களால் நிரம்பி வழிகிறது