சர்வதேச அளவில் பிரபலமாக இருக்கும் ஹருகி முராகாமியை விட பல மடங்கு காத்திரமான எழுத்தாளர் ரியூ முராகாமி. ஜப்பானில் ஹருகியின் புத்தகங்கள் வெளியானவுடன் இரண்டு கோடி பேர் வாங்குகிறார்கள் என்றால் ரியூ முராகாமியை ஒரு கோடி பேர் வாங்குகிறார்கள். ஆனாலும் ரியூ முராகாமி சர்வதேச அளவில் இன்னும் அத்தனை பிரபலம் ஆகவில்லை. ஆகவும் மாட்டார் என்று தோன்றுகிறது. ஏனென்றால், அவர் எழுதும் அளவுக்கு ட்ரான்ஸ்கிரஸிவ் சமாச்சாரங்களை உலகம் தாங்காது. உலகம் அதையெல்லாம் செய்து கொண்டுதான் இருக்கிறது. ஆனால் உலகத்துக்கு அதை எழுதினால் பொத்துக்கொள்ளும். ரகசியமாகச் செய்து கொள்கிறோம், நீ ஏன் அதை வெளிச்சத்துக்குக் கொண்டு வருகிறாய் என்று கேட்கும்.
என் நெருங்கிய நண்பர்களிடம் ஒரு நல்ல பழக்கம் என்னவென்றால், அவர்கள் கொண்டிருக்கும் கருத்து எனக்குப் பாதகமாக இருந்தாலும் எந்தத் தயக்கமும் இல்லாமல் சொல்லி விடுவார்கள். ஒருநாள் ஸ்ரீ ரியூ முராகாமி பற்றிப் பேசிக்கொண்டிருக்கும்போது “டார்க் காமெடியில் ரியூ உங்களையும் மிஞ்சி விட்டார்” என்றாள். எனக்குத் துணுக்கென்றது. பொறாமையாகவும் ஆற்றாமையாகவும் இருந்தது. பிறகு, “அதற்கென்ன செய்ய முடியும்?” என்று விட்டு விட்டேன். ஏனென்றால், ஜப்பானிய வாழ்க்கை இந்தியாவில் இல்லை. ஆனாலும் ரியூ முராகாமியின் Coming of Age நாவலான 69ஐ விட நான் எழுதிய Coming of Age நாவலான எக்ஸிஸ்டென்ஷியலிஸமும் ஃபேன்ஸி பனியனும் பல மடங்கு வீரியமானது. அதேபோல் ராஸ லீலாவைப் போன்ற ஒரு நாவலை ரியூவினால் எக்காலத்திலும் எழுதவே முடியாது.
ஏனென்றால், ராஸ லீலா யாராலும் தாண்ட முடியாத ஒரு போஸ்ட்மாடர்ன் Epic. அதைத் தாண்ட வேண்டுமானால் ஒருவர் 120 ஆண்டுகள் உலக இலக்கியத்தை வாசித்திருக்க வேண்டும். எனக்கு எப்படி சாத்தியமாயிற்று என்பதைப் பலமுறை விளக்கியிருக்கிறேன். கல்யாணம், கருமாதி, மனைவியுடன் ஜவுளிக்கடை, மளிகைக்கடை, ரேஷன் கடை, கடல்கரை, உணவு விடுதி, சினிமா என்று எந்தக் கண்றாவிக்கும் போகாமல் வருஷம் 365 நாளும் தினமும் பத்துப் பன்னிரண்டு மணி நேரம் படித்தால் 120 ஆண்டுகள் படிக்க வேண்டியதை முப்பது ஆண்டுகளில் முடித்து விடலாம். உலக இலக்கியத்தில் அப்படிச் செய்த ஒருவர் எஸ்ரா பவுண்ட். அவருடைய மாடர்ன் கிளாஸிக்கான Cantos காவியம் அப்படிப்பட்டதுதான். ஒவ்வொரு வாக்கியத்திலும் ஒரு நூறு அர்த்தங்களைக் கொடுக்கக் கூடிய காவியம் அது. ஒரே வித்தியாசம் கேண்ட்டோஸ் கடினமாக இருக்கும். ராஸ லீலாவை எளிமையாகப் படித்து விடலாம். ஆனாலும் ராஸ லீலாவை முழுமையாகப் படிப்பதற்கு பல காலம் தேவைப்படும். முழுமையாகப் படிப்பது என்றால், அதில் வரும் எல்லா நூல்களையும் படித்து எல்லா படங்களையும் பார்ப்பது.
எஸ்ரா பவுண்டின் கேண்ட்டோஸிலிருந்து இரண்டு உதாரணங்கள் தருகிறேன். கேண்ட்டோ எண் LXXXI.
“Dante, Alighieri, it is his inferno,
But in the Hell of the mind the ages rotate.”
இந்தக் கவிதை வரிகளை நாம் முழுமையாகப் புரிந்து கொள்ள தாந்த்தே எழுதிய காவியமான டிவைன் காமெடியைப் படித்தாக வேண்டும். தான் வாழும் காலத்தின் துயரங்களை எழுதுவதன் ஊடாக பல நூற்றாண்டுகள் பின்சென்று தாந்த்தேயின் நரகத்திலும் பயணிக்கிறார் பவுண்ட்.
இன்னொன்று:
Canto XXXI:
The Sibyl’s cave is open, the souls that throng
And the Sphinx is dumb…
இது வர்ஜிலின் Aeneid காவியத்தின் உபபிரதி (intertext). Aeneid காவியத்தின் ஆறாவது அத்தியாயத்தில் ஈனியஸ் (Aeneas) பாதாள உலகில் பயணித்து, இறந்தவர்களின் ஆவிகளைச் சந்திக்கிறான்.
அப்படியானால் பவுண்ட் இங்கே இந்த உபபிரதியின் மூலம் என்ன சொல்ல வருகிறார்? இறந்தவர்களின் உலகில் ஈனியஸை அழைத்துச் செல்வது சிபில் என்ற தேவதை. நரகமாக விளங்கும் அந்த பாதாள உலகத்திற்கும் பவுண்டின் நடைமுறை உலகத்திற்குமான இணைத்தன்மைகளைத்தான் சொல்கிறார் பவுண்ட். அதாவது, ஆன்மீகத்தை இழந்து இருளில் தவிக்கும் மானிட உலகில் சிபில் போன்ற தேவதை இல்லையே என்ற ஏக்கம் தொனிக்க எழுதுகிறார். மட்டுமல்லாமல், காலம் கடந்து போனாலும் வர்ஜினிலின் உலகமும் நம்முடைய உலகமும் ஒன்றாகத்தான் இருக்கிறது, காலம் நகரவே இல்லை என்பது பவுண்டின் தரிசனம்.
எஸ்ரா பவுண்டின் கேண்ட்டோஸ் ஒரு நவீன காவியம் என்பதால் அதன் உபபிரதிகள் அனைத்தும் பழங்காலக் காவியங்களிலிருந்து எடுத்தாளப்பட்டன. ஆனால் ராஸ லீலா ஒரு பின்நவீனத்துவப் பிரதி என்பதால் அதன் உபபிரதிகள் (subtexts and intertexts) அனைத்தும் தற்காலத்தியவையாக உள்ளன.
ராஸ லீலா, தனித்துவமும் யாரும் கடக்க முடியாத தன்மையைக் கொண்டிருப்பதுமான பிரதியாக விளங்குவதன் காரணம் இதுதான்.
இதனால்தான் ஸ்ரீ சொன்னது போல dark comedyயில் ரியூ முராகாமி என்னை மிஞ்சியவராக இருந்தாலும் அவராலும் வேறு எவராலும் கடக்க முடியாதவனாக இருக்கிறேன். (ஸ்ரீ கவனிக்கவும்!)
இந்தப் பின்னணியில் சர்வதேச அளவில் ரியூ முராகாமியுடன் ஒப்பிட வேண்டுமானால் அது நான் ஒரு ஆள்தான். என்னை விட ஆசாமிக்கு ஒரு வயது அதிகம். 1969-ஆம் ஆண்டு ரியூ முராகாமி பள்ளி இறுதியாண்டு படித்த அனுபவம்தான் 69 என்ற தலைப்பில் அவர் எழுதிய நாவல். நான் 1970இல் பள்ளி இறுதியாண்டு படித்தேன்.
இப்போது அராத்துவின் புருஷன் நாவலைப் படித்துக்கொண்டிருக்கும்போது அராத்து ரியூ முராகாமியைப் பல மடங்கு அதிகமாகத் தாண்டி விட்டார் என்றே தோன்றியது. நேற்று நான் கொடுத்திருந்த பப் சம்பவம் ஒரு உதாரணம். அப்படியானால் அராத்து என்னையும் தாண்டி விட்டார் என்றே பொருள் கொள்ள வேண்டும். (உடனே என் வாசகர் வட்ட நண்பர்கள் சிலர் வாசகர் வட்ட அறையில் உள்ள என் படத்தை அகற்றி விட்டு அங்கே அராத்து படத்தை வைத்து பக்கத்தில் ஓல்ட் மங்க் ரம்மையும் ஒரு வேப்பையும் வைப்பார்கள். ஷோபா சக்தியிடமே போய் ஆயிரம் ரூபாயை நீட்டிய கர்ண பரம்பரை அல்லவா? எதுவும் நடக்கும். ஆனால், அடேய் தம்பிங்ளா, அப்படி எதுவும் செய்வதற்கு முன் இதற்கு முந்தின பத்தியில் ராஸ லீலா பற்றி எழுதியிருப்பதைப் பாருங்கள்.)
புருஷன் நாவலில் அந்தக் குறிப்பிட்ட பத்தியைப் படித்ததும் (நேற்றைய பதிவில் அதைக் கொடுத்திருக்கிறேன்) உடனே ஸ்ரீயை அழைத்தேன். புருஷன் நாவலில் இருநூறு பக்கம் அளவுக்குப் படித்து விட்டேன் என்று அவள் சொல்லியிருந்தது ஞாபகம் வந்தது. எனக்கு அவளிடம் ஒரு விஷயம் பற்றி மனத்தாங்கல் இருந்தது. புருஷன் நாவலில் ஒருவர் இருநூறு பக்கத்தைப் படித்திருக்கிறேன் என்று சாதாரணமாகச் சொல்லி விட முடியாது. ஆகாயத்துக்கும் பூமிக்குமாகக் குதிக்க வேண்டும். ஏனென்றால், பக்கத்துக்குப் பக்கம் நேற்று நான் குறிப்பிட்ட பப் சம்பவம் போல் வந்து கொண்டே இருக்கிறது. அதை நான் குறிப்பிட்டுக் கேட்ட பிறகுதான் அந்த பப் சம்பவத்தை ஒருநாள் பெங்களூரில் ஒரு பப்பில் அராத்துவே நிகழ்த்திக் காட்டினார் என்பதை ஸ்ரீ விவரித்தாள்.
இது பற்றி அராத்து ஃபேஸ்புக்கில் எழுதியிருப்பதை இங்கே தருகிறேன். இதில் கனாய்ஸியர் (connoisseur) என்ற வார்த்தையை அராத்து கனாஷ்யர் என்று எழுதியிருந்தார். இந்த உச்சரிப்பு விஷயத்தில் எனக்கும் அவருக்கும் பல முறை சூடான விவாதம் நடந்திருக்கிறது. கடைசியில் இனி இது பற்றி நான் பேசக் கூடாது என்று அவர் என்னிடம் சத்தியமும் வாங்கிக்கொண்டார். நானும் சத்தியம் அளித்து விட்டேன். ஆனால் அவர் எழுதியதை நான் என் தளத்தில் வெளியிடும்போது மட்டும் உரிமை எடுத்துக்கொண்டு சரியான உச்சரிப்பைப் போடலாம் என்று தன்னிச்சையாக முடிவு செய்து அதை நடைமுறைப்படுத்தி வருகிறேன். Connoisseur என்ற ஃப்ரெஞ்ச் வார்த்தைக்கு ரசிகன் என்று பொருள் கொள்ளலாம். ஆனாலும் ரசிகன் என்பதை விட அர்த்த முக்கியத்துவம் கொண்ட வார்த்தை அது. கனோஸே என்பது சரியான உச்சரிப்பு. ஆனாலும் உலகம் பூராவும் கனாய்ஸியர் என்றே உச்சரிக்கப்பட்டு அது அங்கீகாரமும் பெற்று விட்டது. அதனால் இங்கே கனோஸே என்றே எழுதுகிறேன். இன்னும் கொஞ்சம் விளக்கமாகச் சொன்னால் (!), கார் என்ற ஆங்கில வார்த்தையில் ர் சற்று வலுவாக இருக்கும்; ஆனால் டீச்சர் என்பதில் ர் வலுவிழந்து இருக்கும். அதேமாதிரிதான் கனோஸே என்பதில் பேசும்போது ர் வரும்; ஆனால் காதில் விழாது. எனவே எழுதும்போது கனோஸே என்று எழுதினேன் என்று அறிக.
இனி அராத்து:
கனோஸேவும் (connoisseur) கூழ்ப்பானையில் தலையை விட்டு ஆட்டும் மில்லெனியா ஃப்ரீனியாக்களும் (Milleniaphrenia)
கனோஸே என்பது இப்போது விதவிதமாகப் பயன்படுத்தப்படுகிறது. மியூசிக் கனோஸே, ஃபூட் கனோஸே என்றெல்லாம் சொல்கிறார்கள். அப்படி மக்கள் போக்கிலேயே சொல்ல வேண்டும் எனில் சாரு நிவேதிதா ஒரு லிட்ரரி கனோஸே.
ஆக்சுவலி கனோஸே என்றால் – கலை, நல்ல உணவு, இசை, இலக்கியம், காமம் என அனைத்திலும் சிறப்பானதை அறிந்து வைத்துக்கொண்டு, அதையெல்லாம் அனுபவித்துக் கொண்டாடுபவர்.
இதைத் தமிழ்ப்படுத்த வேண்டும் என கலா ரசிகன் என்று சொல்லப்போக, அதில் ரசிகன் என்ற வார்த்தை மட்டும் முட்டிக்கொண்டு நிற்க, விஜய் ரசிகன், அஜீத் ரசிகன் என சிந்தனைகள் போய், அடுத்து விஜய் நடித்த ரசிகன் படம் நினைவுக்கு வந்து “பம்பாய் குட்டி சுக்கா ரொட்டி வித்தா பாரு செவத்த குட்டி” என்ற பாடல் மண்டைக்குள் ஓடி, அடுத்து, சங்கவியும் நினைவுக்கு வந்து , “பாவம் விஜயை வளத்து வுட்ட அந்த புள்ள என்ன பண்ணுதோ” என்றெல்லாம் நினைவுகள் தறிகெட்டுத் திரியும் என்பதால் நாம் கனோஸே என்றே சொல்லிக்கொள்வோம்.
கனோஸேவுக்கு முக்கியமாக மனம் முதுமையடையக் கூடாது. உடல் தளர்ந்தாலும் தளரவில்லையெனினும் மனம் இளமையாக இருக்க வேண்டும். இங்கே தமிழில் இளைமை என்பதே ஒரு மாதிரி கில்மா வார்த்தையாகப் போய் விட்டது. மனம் கிழடு தட்டாமல் திறந்து இருக்க வேண்டும்.
எழுத்தாளர்களின் மனம்தான் பொதுமக்களை ஒப்பிட அப்படி திறந்த மனமாக இருக்கும். ஆனால் துரதிருஷ்டவசமாக தமிழ் எழுத்தாளர்கள் மற்றும் விமர்சகர்களின் மனம் கிழடு தட்டி, பூஞ்சகாளம் பூத்துப்போய், எப்போதும் மழை பெய்துகொண்டிருக்கிற மலையூரில், நூறு ஆண்டுகள் பூட்டிக்கிடக்கும் வீட்டுக்குள் இருக்கும் தொம்பை போல இருக்கின்றன.
இன்று சாரு நிவேதிதா புருஷன் நாவலில் ஒரு பகுதியைப் பகிர்ந்திருந்தார். அந்தப் பகுதி இன்றைய தமிழ் எழுத்தாளர்களுக்கு ஒரு மேஜிக்கல் ரியலிஸம் போல இருக்கும். அது எல்லாம் என்ன ஏது என்றே தெரியாது. சாருவுக்கு, அது அவர் வாழ்வின் ஒரு பகுதி.
வாழ்வென்பது என்ன? ஏழ்மை, துக்கம், பசி, வறட்சி, துரோகம், வளம், மகிழ்ச்சி, கொண்டாட்டம், காதல், காமம், மேன்மை என எல்லாம் கலந்ததுதானே?
நம் தமிழ் எழுத்தாளர்களுக்கு அதெல்லாம் இல்லை. வறுமை, பசி, ஏழ்மை – இவை மட்டுமே ரத்தமும் சதையுமான வாழ்க்கை. அதை எழுதுவது மட்டுமே இலக்கியம். இது மட்டும்தான் வாழ்வு என்றால் மற்றதெல்லாம் என்ன ஓழ்வா?
கூழ் தீர்ந்துப்போன கூழ்ப்பானைக்குள் தலையை விட்டு ஆட்டி நக்கிக்கொண்டிருந்தான். அப்போது கூழ்ப்பானை உடைந்து, அந்தப் பானையின் சில்லு அவனின் உள்கன்னத்தில் குத்தி வெளிக்கன்னத்தில் வெளிவந்தது. எருக்கங்குச்சி முள்ளால் அவன் கன்னத்தில் தையல் போட்ட அந்த நாட்டு வைத்தியர் இப்போதும் சொல்வார் – கன்னத்துல அவனுக்கு இருக்குற வடுவே கூழ்ப்பான மாறியே இருக்கு.
இப்படியெல்லாம் எழுதி இது மட்டுமே இலக்கியம் என சிலாகித்துக் கொண்டு இருக்கிறார்கள். இந்தக் கதையில் வருவது போல கூழ்ப்பானைக்குள் தலையை விட்டு ஆட்டும் வேலையைத்தான் பெரும்பாலான எழுத்தாளர்கள் செய்துகொண்டிருக்கிறார்கள். ஓய், தமிழ் எழுத்தாளரே, கூழ் தீந்து போச்சி ஓய்.
கூழ்ப்பானைக்குள் தலையை விட்டுக்கொண்டு, கூழ்ப்பானை மட்டுமே உலகம், கூழ்ப்பானை மட்டுமே வாழ்க்கை என்று கூழ்ப்பானை கனவுலகத்தில் இருந்தால் என்ன செய்வது? பரிதாபம்தான் பட முடியும்.
ஒரு எழுத்தாளர் கோவாவை வைத்து எழுதிய ஒரு சிறுகதையை நண்பர் அனுப்பியிருந்தார். படித்தால், எதோ சாபம் வாங்கிய நகரத்தில் நடக்கும் கதையைப் போல இருந்தது. கதையில் அவ்வப்போது கோவா என்ற வார்த்தை வருகிறது. மற்றபடி கோவாவுக்கும் அந்தக் கதைக்கும் சம்பந்தமே இல்லை. இதற்கே அந்த எழுத்தாளர் டகால்டி எல்லாம் செய்யவில்லை. கோவாவுக்குப் போய் வந்துதான் எழுதியிருக்கிறார். அவர் கோவாவைப் பார்த்த பார்வை அந்த லட்சணம், அவ்வளவுதான்.
அதே கோவாவை வைத்து நான் “நள்ளிரவின் நடனங்கள் ” மற்றும் “நோ டைம் டூ ஃபக் ” என இரண்டு கதைகள் எழுதியிருக்கிறேன். அந்த கோவா வேறு. அது என் கண்ணால் கண்ட கோவா. சாரி, ஃபூல் vs இண்டெலெக்சுவல் கதையிலும் கோவா வரும்.
இதைப்போன்ற மனச்சீக்கு பிடித்தவர்கள் எல்லாம் சொர்க்கத்துக்கே போனாலும். “இங்க எனக்கு அரிக்கில. எனக்கு சொறிஞ்சி கிட்டு இருந்தாதான் புடிக்கும்” எனச் சொல்வார்கள்.
சாரு நிவேதிதா இன்று பகிர்ந்திருந்த பகுதியைப் பார்த்ததும் எனக்கு குஷியாகி விட்டது. ஏனெனில், நான் எழுதும்போது நானே ரசிக்கும் பகுதி என ஒன்றிரண்டு இருக்கும் அல்லவா? அதில் ஒரு பகுதிதான் இது. ஏன் சாருவை கனோஸே என்கிறேன் என்றால், இதைப்போன்ற ரசிக்கத்தக்க பகுதிகளை உடனே கண்டுகொள்வார், ரசிப்பார். புருஷன் நாவலை பலரும் வெவ்வேறு காரணங்களுக்காகக் கொண்டாடிக்கொண்டு இருந்தாலும், இது போன்ற, யாரும் கண்டுகொள்ளாத , கண்டுகொள்ளத் தெரியாத பகுதிகளை உடனே இனம் கண்டுகொண்டு ரசிக்கும் ஒரே ஆள் இப்போதைக்கு சாரு நிவேதிதாதான்.
சாரு குறிப்பிடும் அந்த நாவலின் பகுதியை ஒருமுறை செய்முறை விளக்கமே செய்து காண்பித்தேன். நான், சாரு, ஸ்ரீ, மற்றும் ஸ்ரீயின் கணவர் நால்வரும் ஒரு பப்புக்குச் சென்றிருந்தோம். அப்போது எங்கள் எதிர் மேசையில் இருக்கும் ஒரு பெண்ணை ஸ்ரீயிடம் காட்டி, “நான் இப்டில்லாம் பண்ணப்போறேன், அவ எப்டிலாம் மாறரான்னு பாருங்க” எனச் சொல்லி விட்டு செய்தேன். ஸ்ரீயும் மிகவும் ரசித்து சிரித்தார்.
இதைப்போல ரசிக்கத்தக்கப் பகுதிகள் புருஷனில் நிறைய இருக்கின்றன. சாருவைத் தாண்டி மற்ற சிலரும் அதையெல்லாம் ரசித்துப் படித்தால் மகிழ்வேன்.
மற்றபடி கூழ்ப்பானை ஆண்டிகளைப் பற்றி கவலைப்பட ஏதுமில்லை. அவர்கள் எல்லாம் மில்லெனியா ஃப்ரீனியாக்கள் (Milleniaphrenia). போனால் போகட்டும் என பரிதாபப் படலாம். சாரு எழுதிய குறிப்பு கமெண்டில்.
Milleniaphrenia — A mental state where an individual is psychologically trapped in the worldview, values, and cultural norms of a millennium past, rejecting or ignoring modern life and contemporary literature.
(நான் எழுதிய குறிப்பை நேற்றைய பதிவில் காணவும்.)
புருஷன் நாவலுக்குத் தொடர்பு கொள்ள: 94440 37663