1980களிலும்
1990களிலும் இருந்தது போன்ற ஒரு சிந்தனைத் தளம் தமிழ் எழுத்துலகில் இருந்திருந்தால்
இந்நேரம் புருஷன் நாவலுக்கு எதிர்வினையாகவும் மதிப்புரையாகவும் இரண்டு மூன்று புத்தகங்களே
வந்திருக்கும். ஜே.ஜே. சில குறிப்புகளுக்கு
அப்படி வந்தது. ஸீரோ டிகிரிக்கு வந்தது. விஷ்ணுபுரத்துக்கு வந்தது. இன்னும் சில புத்தகங்களுக்கு வந்தது என்றாலும்,
புத்தகங்களைத் தவிரவும் ஒரு சிந்தனைத் திறப்பாக ஒரு கட்டுரை வந்தால் அதைத் தொடர்ந்து,
அதை மறுத்தோ அதன் வழி சென்றோ ஒரு ஐம்பது கட்டுரைகள் வரும். அப்படியான ஒரு அறிவார்ந்த தளம் தமிழ் எழுத்துலகில்
செத்து விட்டது. நான் மட்டுமே இன்னமும் அதைப்
பிடித்துத் தொங்கிக்கொண்டிருக்கிறேன். காலம்
முச்சூடும் தொங்குவேன். அராத்துவின் தற்கொலைக்
குறுங்கதைகளுக்கு நான் எழுதிய நீண்ட முன்னுரையும், அராத்துவின் கவிதைகளுக்கு நான் பேசிய
நீண்ட உரையும் உதாரணங்கள்.
இப்போது புருஷன் நாவல் பற்றிய என்னுடைய ஒன்றரை மணி நேர உரையை (கோவா) சுமார் ஏழாயிரம் பேருக்கு மேல் கேட்டிருந்தாலும் அது பற்றிய எதிர்வினைகள், விவாதங்கள் எதுவும் வரவில்லை. ஸ்ரீராம் மட்டுமே கொஞ்சம் எழுதியிருந்தார்.
அந்த உரையில் நான் Signifier, Signified என்ற இரண்டு விஷயங்களைப் பற்றிப் பேசியிருந்தேன். மரம் என்றால் அது Signifier. இது பௌதீகரீதியானது. இது ஒரு பொருளைக் குறிக்கிறது. அதன் பெயர் மரம். Signified என்பது ஒரு கருத்து. ஒரு அர்த்தம். மரம் என்றால் என்ன என்று நமக்கு உணர்த்தும் ஒரு கருதுகோள். மரம் என்றால் நம் மனதில் என்ன தோன்றுகிறதோ அந்தக் கருத்து.
ஆக, இப்படியான பின்னணியில் நமக்கு வந்து சேரும் வார்த்தைகளால் ஆன எந்தப் பிரதியையும் அதை உருவாக்கிய ஒருவன் தன்னிச்சையாக, தனக்கு மட்டுமேயானது என்று உரிமை கோர முடியாது. ஸீரோ டிகிரி என்னுடையது. இது என்னுடைய முழுமுற்றான படைப்பு. நான் மட்டுமே இதன் உருவாக்கத்துக்குக் காரணம். இது என் தர்ஸனம். இது என்னுடைய உடைமை.
இல்லை. அப்படிச் சொல்ல முடியாது. ஏனென்றால், நீங்கள் எழுதும் மொழியே பல ஆண்டுகளான பயணத்தின் வழியாக உங்களை வந்து சேர்ந்திருக்கிறது. அந்த மொழிக்குள் பல்வேறு கலாச்சார, அரசியல், சமூகவியல், மானுடவியல் மற்றும் பூகோள ரீதியான சிடுக்குகளும் குழப்பங்களும் நிறைந்திருக்கின்றன. சங்க காலத்து மொழி வேறு. சிந்தனை வேறு. அறிதல் முறை வேறு. மத்திம காலம் வேறு. தற்காலத்திய மொழியும் சிந்தனையும் வேறு. இத்தனை சிடுக்குகளுடனும் சவால்களுடனும் நீங்கள் கையாளும் மொழியைக் கொண்டு ஒரு பிரதியை உருவாக்கி விட்டு, அது எனக்கு மட்டுமே சொந்தம் என்று யாருமே உரிமை கோர முடியாது என்பதே தெரிதாவின் தத்துவம்.
இதற்கு அடிப்படையாக அவர் Phenomanology of Language என்ற கோட்பாட்டைக் காலி பண்ணுகிறார். ஏனென்றால், Phenomanology of Language என்ற தத்துவம் ஒரு நிலையான அர்த்தத்தை, ஒரு நிலையான, மாறாத அர்த்தத்தை நம்பி கட்டமைக்கப்பட்டது. ஆனால் எதார்த்தத்தில் மொழி அப்படியானதாக இல்லை. ஏனென்றால், மொழியின் தன்மையிலேயே ஒரு நிலையற்ற தன்மை இருந்து கொண்டிருக்கிறது. அதனால் அது ஒரு ’விளையாட்டைப்’ போல் ஆடிக்கொண்டே இருக்கிறது. எந்த ஒரு நிலையான, தூய்மையான, மாற்றமில்லாத காலத்தில் நின்றுகொண்டிருக்காமல் signifier, signified என்ற இரண்டின் உறவைக் கொண்டு ஒரு சுருள் வளையத்தையோ புதிர்ப்பாதைகளையோ உருவாக்கி விளையாடுகிறது மொழி.
ஆனால் மரபார்ந்த சிந்தனை என்ன சொல்கிறது?
”அர்த்த்த்தை உருவாக்குபவன் (signified) ஒரு மேன்மையான இடத்தில் இருக்கிறான், நிரந்தரமாக ஒரே இடத்தில் இருக்கும் மொழிக்கு அவன் வெவ்வேறான அர்த்தங்களைக் கற்பித்துக்கொண்டே இருக்கிறான்.”
இதனால்தான் படைப்பாளி என்பவன் குரு என்ற ஸ்தானத்தை அடைகிறான். அவனிடம் அதிகாரம் சேகரமாகிறது. இதைத்தான் மிஷல் ஃபூக்கோ அதிகார பீடங்கள் என்றார். தந்தை, தாய், ஆசிரியன், அதிகாரி, மருத்துவன், மதகுரு என்று இது ஒரு நீண்ட பட்டியலாகப் போகும். இந்த அதிகார பீடத்தை அடித்து நொறுக்குவதுதான் ரொலாந் பார்த் கண்டுபிடித்த ’எழுத்தாளன் இறந்து விட்டான்’ (Death of the Author) என்ற கோட்பாடு. ஆக, தெரிதா செய்வது அர்த்தம் உருவாக்குபவனின் (signified) புனிதத்தன்மையைச் (Transcendence) சிதைப்பதுதான்.
இதைத்தான் புருஷன் நாவலில் ழழிழு என்ற கதாபாத்திரத்தின் வழியாகச் செய்திருக்கிறார் அராத்து. அராத்துவுக்கு மேற்கூறிய தத்துவப் போக்குகளெல்லாம் தெரியுமா, அவருக்கு இந்தப் பெயர்களெல்லாம் பரிச்சயமா என்று நொட்டிக்கொண்டிருக்கக் கூடாது. அவர் என் பள்ளியில் பதினைந்து ஆண்டுகள் பயின்றிருக்கிறார். நான் சொல்வதை உன்னிப்பாக கவனித்து, மறுநாள் நானே மறந்து போய் கேட்டால் எனக்கே வகுப்பு எடுக்கும் அளவுக்குக் கூர்மதியாளர் அவர்.
இப்போது மேற்கண்ட விவாதக் கருதுகோள்களுடன் பின்வரும் பகுதியைப் படித்துப் பாருங்கள். பயந்து ஓடி விடாதீர்கள். நாவல் முழுவதுமே இப்படி இருக்காது. ழழிழு பாத்திரம் வரும்போது மட்டும் இப்படி இருக்கும். ழழிழு எப்போதாவதுதான் நாவலில் தோன்றுவார். இப்போது நாவலின் 163ஆவது பக்கத்தில்தான் முதல்முதலாக இப்படிப் பேசுகிறார். இனி ழழிழு. (ழழிழுவுக்கு ஒரு அறிமுகம் கொடுத்து விடுகிறேன். ழழிழு பூமியைச் சேர்ந்தவர் அல்ல.)
”ம்ம்…மீண்டும் ஆரம்பத்தில் விட்ட இடத்திற்கே வருகிறேன். எனக்கு என்ன தோன்ற வேண்டும் என்பதிலேயே என் சிந்தனையின் தாக்கமும் இருக்கிறது என்று சொன்னேனல்லவா? எனக்குத் தோன்றும் சிலவற்றை மீண்டும் என் சிந்தனையில் தோன்றாவண்ணம் மறுப்பதிலும் என் சிந்தனையின் பங்கு இருக்கிறது.
உங்கள் உலகில் ஒரு கோஷ்டியினர் முழுக்க முழுக்க ஆன்மாவின் உள்ளே சென்று, பார்த்து அறிவதுதான் உண்மையான அறிவு என்று சொல்லி வந்தனர். இன்னொரு கோஷ்டி, அதெல்லாம் சும்மா ‘டுபான்ஸ்’, புறவயமாகப் பார்ப்பதுதான், புலன்களால் உணர்வதுதான் முக்கியம் என்று வாதிட்டார்கள். அதற்கு, முதல் கோஷ்டி, இந்த உலகம் நீங்கள் நினைப்பதுபோல அல்ல. நீங்கள் உங்கள் குறைபாடுள்ள புலன்களாலும், உங்களுக்குள்ளே இருக்கும் உணர்ச்சிகளாலும் இந்த உலகை, பொருட்களை உணர்கிறீர்கள். அதனால் நீங்கள் உணரும் உலகம் பொய்யென்று சொன்னார்கள். அதைத் தொடர்ந்துதான், ‘எல்லாம் மாயை’ என்ற கவர்ச்சிகரமான தத்துவம் போன்ற ஒன்றைப் புழக்கத்தில் விட்டார்கள். கொஞ்சம் யோசித்துப் பாருங்கள், இதைப் போன்ற அசட்டுப்பிசட்டான தத்துவங்களாலும், வாதப்பிரதிவாதங்களாலும் மனித குலத்துக்கு அறிவுத்தளத்தில் ஏதேனும் நன்மை உண்டாகியதா?
கடைசியில், பேட் வைத்த பிராவைப் பார்த்து, மயங்கி, அவிழ்த்துப் பார்த்து ‘எல்லாம் மாயா’ எனக் கமெண்ட் அடிப்பதில்போய் முடிந்தது.
நான், ‘ழழிழு’வாக இருந்தாலும், உங்கள் மொழியில் ஜாலியாகக் கொஞ்சம் பேசிக்கொள்கிறேன்.
ஏன்டா சுன்னிகளா? இது என்ன மாதிரி மாய உலகமாக இருந்தாலும் என் சுன்னிக்கு என்ன? நான் இருக்கிறேன், நான் உணர்கிறேன், நான் அனுபவிக்கிறேன். அதுதான் எனக்கு முக்கியம் இல்லையா? உதாரணமாக ஒன்றைச் சொல்கிறேன். ஒரு மரம் இருக்கிறது. அதில் ஒரு பழம் தொங்குகிறது. அதை நான் பார்க்கிறேன். எனக்குப் பசிக்கிறது. அதைத் தின்றால் என் பசி அடங்குகிறது அல்லது என் வாய்ச் சுவைக்குத் தீனி! இதிலென்ன குழப்பம் இருக்கிறது?
இதையே, தத்துவமாக – நான், என் உணர்ச்சிகளால் பார்ப்பதால்தான் அது கனியாகக் காட்சி தருகிறது. உண்மையில் அது வேறாக இருக்கிறது. அது உண்மையில் என் சிந்தனைப்படி, என் உணர்தல்படி, என் உணர்ச்சிகள்படி, மரத்தில் தொங்கும் கனியாக இல்லை. அதை நாம் உள்ளது உள்ளபடி புரிந்துகொள்ள வேண்டும் எனச்சொன்னால் ’என்ன புண்டைக்கு?’ என்றுதான் கேட்போம் அல்லவா?
அதே வேளையில், அந்த ஒரு பழம் இருக்கிறது. அது இருப்பதனால் அது இருக்கிறது. அந்தப் பழத்தை வைத்துத்தான் எல்லாமே இருக்கிறது. முதலில் அதைப் பழம் என்று ஒத்துக் கொள்வோம். அதன் பின்பு அதை ஏன் பழம் என்று சொல்ல வேண்டும் எனப் பார்ப்போம். அதற்கு ஒரு வரையறை செய்வோம். அதன் பின்பு அந்தப் பழம் என்னவெல்லாம் ஆகிறது எனப் பார்ப்போம். அந்தப் பழத்தின் தோல்கள், அந்தப் பழத்தின் கொட்டைகள், அந்தப் பழத்தின் உருவம் முதற்கொண்டு அந்தப் பழத்தின் இருத்தல் இந்தச் சமூகத்தில் என்னவெல்லாம் விளைவுகளை ஏற்படுத்துகிறது? இதையெல்லாம் ஆராயவேண்டும்.
இப்படி, இரண்டு விதமாக அடித்துக் கொள்கிறார்கள் உங்கள் பூமியில் .
உண்மையில் ஆன்மா, ஆன்மாவின் சிந்தனை எப்படிச் செயல்படுகிறது? அது முழுக்கச் சுதந்திரமாக இருக்கிறதா? இல்லை. ஒன்றுமே இல்லாமல் ஃபார்மேட் செய்த ஹார்ட் டிஸ்க் போலப் பிறக்கும் என்று சொல்லமுடியுமா? ஃபார்மேட் செய்யப்பட்ட ஹார்ட் டிஸ்கில் கூட, பாதி டேட்டாவை ரெக்கவர் செய்ய முடியும்தானே? அது போல ஜெனிடிக், ஹெரிடிடி, டி.என்.ஏ. என்றெல்லாம் சொல்கிறீர்களே, அதன் மூலம் விட்ட குறை தொட்ட குறையாகச் சில குணாதிசயங்கள், சில வெறுப்பு விருப்புகளோடுதான் ஒரு ஆன்மா மீண்டும் உருவாகிறது.
இதன் தொடர்ச்சியாக, அது பலவற்றை அறிந்து கொண்டாலும், அதன் தேர்வுகள் முக்கியம் வாய்ந்தவையாகின்றன. அதனுள் இருக்கும் விருப்பு வெறுப்புகள் முக்கியப் பங்காற்றுகின்றன. யோசித்துப் பாருங்கள், ஒரு புதுக் கருத்தை ஒரு ஆன்மா தெரிந்து கொள்கையில், அது அதற்குப் பிடித்தமானதாக இருக்கையில், உடனே அதை வேண்டி, விரும்பி ஒத்துக்கொள்கிறது. எதனால் அந்தப் புதுக் கருத்து அதற்குப் பிடித்தமானதாக இருக்கிறது?
அதன்பின் அந்த ஆன்மாவின் சிந்தனையும், அதன் விருப்பத்திற்கேற்ப அது அறிந்துகொண்ட குறைந்தபட்ச சிந்தனையை மேம்படுத்துவதாக இருக்கிறது. இதைப் போல பல ஆன்மாக்கள் பல குறைந்தபட்ச சிந்தனைகளைத் தங்களுக்குப் பிடித்தமானதாக இருக்கிறது என்பதால் மேம்படுத்திக்கொண்டே இருக்கின்றன.
சரி, விருப்பு வெறுப்பு இல்லாத ஆன்மா மற்றும் சிந்தனை சாத்தியமா? உங்கள் பூமியில் சாத்தியமே இல்லை. ஏன்? ஏனெனில், பூமியில் பல்வேறு நியாய தர்மங்கள் உள்ளன. அவரவர்க்கு அவரவர் நியாய தர்மங்கள். எந்த ஆன்மாவும் ஏதோ ஒரு நியாய தர்மத்தோடு சம்மந்தப்பட்டு இருக்கும். அது, அதன் சிந்தனையில் செல்வாக்கு செலுத்திக் கொண்டிருக்கும். நியாய தர்மங்களுக்கு உட்பட்ட எந்தவொரு சிந்தனையும் பூரணமான முழு உண்மையை வெளிக்கொணரும் சிந்தனையாக இருக்க முடியாது.
சரி, ‘வள வள’வென வளர்த்திக்கொண்டுப் போகாமல், தெரியாமல் கால் வைத்து, ‘படக்’கென பாம்பு கொத்தியதுபோல ‘சுருக்’கெனச் சொல்லிவிடுகிறேன்.
(இதற்கு மேல் வருவது நிஜமான அதகளம். அதை வெளியிட்டால் என் மீது ஆபாசத் தடைச் சட்டம் பாயலாம். எனவே நீங்களே நாவலைப் படித்துத் தெரிந்து கொள்ளுங்கள்.)