ச
திருப்பதிசாமி என்னிடம் சிறுகதை எழுதச்சொல்லி பணித்தார். அன்றுதான் அந்தக் கதை எங்கள் கண்முன் நிகழ்ந்திருந்தது. ஆனால், என்னால் எழுத முடியவில்லை.
இன்றைய தேதிக்கு பத்து வருடங்கள் ஓடிவிட்டன. கிழக்குக் கடற்கரைச் சாலையில் கடலை ஒட்டி இருக்கும் ஒரு விடுதியில் நடந்த சந்திப்பில் பத்து பேர் கலந்து கொண்டோம். அங்கே சிறுகதை எழுதுவது ஒரு போட்டியைப் போல அறிவிக்கப்பட்டது. இலக்கிய வரையறைகளுக்கு உட்பட்டு அந்தக் கதை எழுத்தில் நிகழ மறுத்து என்னை அலைக்கழித்துக் கொண்டிருக்கிறது. ஏதோ ஒரு வேகம், இன்று அதற்கு ஒரு முடிவுகட்டப் போகிறேன்.
கதை சொல்லும் திறமை என்பது கற்பனை செய்வது மட்டுமல்ல, பயிற்சியும், கதைகளுடன் நமக்கு இருக்கும் பரிச்சயமும் சார்ந்தது. அதை எழுதும்போது மூளைக்கும் கதை சொல்லும் திறமைக்கும் இருக்கும் தொடர்புதான் கதையை இலக்கியமாகவோ, சராசரி கதையாகவோ, எதுவுமில்லாமல் தோல்வியடைந்த எழுத்தாகவோ ஆக்குகிறது.
இந்தத் தொடர்பை ரோபோட்டிக் தொழிற்சாலை ஒன்றுடன் ஒப்புமைப்படுத்திக் கொள்ளலாம். ஓரளவாவது ஞாபகசக்தி கொண்ட மூளை, சம்பவங்களை சுவாரசியமாக எழுதும் வேகத்திற்கு அடுக்கிக் கொடுத்துக் கொண்டிருக்க வேண்டும். மொழிவளம் ஒரு கன்வேயர் பெல்ட் போல ஒவ்வொரு எண்ணத்தையும், சிந்தனையையும் சொற்றொடர்களாகக் கொண்டுவந்து தரவேண்டும். அதன் தரம் சரியானதுதானா அல்லது குறையுடையதா என்பதை அதுவரை நாம் பயின்ற இலக்கியம் மற்றும் நமது வாசிப்பனுவம் கூறுபோட்டுத் தேர்ந்தெடுக்க வேண்டும். கழித்துக்கட்ட வேண்டியவற்றை அந்தக் கணத்திலேயே நீக்கிவிடுவது சிறந்தது. வருவதை எல்லாம் எழுதிக் கொள்வோம், மீண்டும் அமர்ந்து அதையெல்லாம் திருத்துவோம் என்பது சிக்கலானது. கருவில் கலைப்பதற்கும், பெற்று எடுத்துக் கொலை செய்வதற்கும் உள்ள வித்தியாசம் அதில் உண்டு.
இந்த எழுத்துத் தொழிற்சாலையில் எங்கோ ஒரு கருவி அல்லது ஒரு பகுதியே எனக்கு வேலை செய்யவில்லை போலிருந்தது. அதைத் தவிர ஞாபகசக்தி ஒரு கோளாறு. கிழக்குக் கடற்கரைச் சாலைக்கு அருகில் அரபிக் கடல் என்று எழுதித் தொலைத்து இருந்தேன். அதனால், அதுவரை எழுதப்பட்டதும், இனி எழுதவேண்டியதும் சேர்த்து நிராகரிக்கப்பட்டது. ஆனால், அந்தக் கதை சாகவில்லை. எழுதப்பட்டதோ இல்லையோ, கதைகள் என்றும் உயிரோடு இருக்கின்றன. அவை இந்த உலகிற்கு எவர் மூலம் வரவேண்டும் என்பதையும் தேர்ந்தெடுத்துக் கொள்ளும். யாருமே எழுதாவிட்டாலும் சில கதைகள் செவிகளைத் தேர்ந்தெடுத்துக்கொண்டு பயணம் செய்கின்றன. கல்லூரி மகளிர் விடுதியில் நடந்ததாக சொல்லப்படும் சலவைத் தொழிலாளியின் சல்லாபக் கதை அப்படித்தானே காலம் காலமாகப் பயணிக்கிறது.
இந்தக் கதையை எழுதிக்கொண்டிருக்கும் போதே தமிழின் பல இலக்கியக்கர்த்தாக்களால் ஈர்க்கபட்டு, அவர்களின் பல்வேறு படைப்புகளைப் படித்தேன். ஒரு கட்டத்தில் எழுதுவதன் மீது இச்சை பெருகியது, ஆரம்பித்தேன். ஆனால், எழுதுவது என்பது எளிமையான காரியம் போல் தோன்றினாலும், அதற்குத் தயாராவது மிகக் கடினமானது. அதிலும் இன்ன வகையான, இன்ன தரமான, இன்னார் இன்னாரைத் தாண்ட வேண்டும் என்றெல்லாம் குறிப்பிட்டுச் செயல்படும்போது அதற்கான முன் தயாரிப்புக்கு பல காலம் தேவை என்று உணர்ந்தேன். மேலும், உயிரோட்டமுள்ள, நீண்டு நிலைபெறும் ஒரு கதையை எழுதுவதற்கு ஒரு நல்ல கதாசிரியன் மட்டும் போதவே போதாது. அந்தக் கதையில் உலவும் மனிதர்கள் தங்கள் இயல்பிலேயே காலம் கடந்து நிற்கப்போகும் மனவுறுதியும், அலைபாயாத நிலைத்த குணங்களைக் கொண்டவர்களாகவும் இருக்க வேண்டும் என்று நினைத்தேன். பல ஆண்டுகள் அப்படிப்பட்ட கதாபாத்திரங்களை அறிந்துகொள்ள முடியவில்லை.
இப்போது முக்கியமான ஒரு கருத்தாக்கத்தைச் சொல்லிவிடுகிறேன். சிறுகதை என்ற வடிவம் செத்துவிட்டது என்று திருப்பதிசாமி அந்த கூட்டத்தில்தான் அறிவித்தார். தயிர்வடை எழுத்தாளர்கள் தவிர எவரும் சிறுகதைகளைக் கட்டியழுது கொண்டிருப்பதில்லை. நாவலாக எழுதுங்கள், முடியாவிட்டால் குறுங்கதையாக எழுதிவிடுங்கள். சிறுகதை எழுதுவது வெறும் பயிற்சிக்காக, அதை ஒரு தற்கால இலக்கியவடிவமாகக் கருதாதீர்கள் என்றார். இதற்கு விளக்கமெல்லாம் இப்போது என்னிடம் இல்லை. இதை விளக்கி அவர் பேசிய ஒன்றரை மணி நேரப் பேச்சு எங்கள் கூட்டத்தில் இருந்த இருவரின் ஸ்மார்ட்போன்களில் பதிவாகியிருக்கிறது. அதைப் பதிவுசெய்து கொண்டவர்கள் பகிர்ந்ததும் இல்லை, உலகம் கேட்டதும் இல்லை. அதனால், சிறுகதை என்ற வடிவம் ஏன் செத்தது என்பது யாருக்கும் இன்னும் தெரியவில்லை.
சாரு நிவேதிதா எழுதிய ஸீரோ டிகிரி படித்திருக்கிறீர்களா? அது நான்-லீனியர் நாவல். அதன் கதைகளுக்குள் புலனாகக் கூடிய இழைகள் எவையும் இருக்காது. ஸீரோ டிகிரி குறித்து சொல்வதற்கு முன் இன்னொரு விஷயத்தைச் சொல்லிவிடுகிறேன். சிறுவயதில் நான் மகாபாரதத்தை மனனம் செய்யும் அளவு வாசித்திருக்கிறேன். வியாசபாரதம் என்று ஒரு எளிய மகாபாரதக் கதை தமிழில் உண்டு. அதைப் பலமுறை படித்திருக்கிறேன். என் எண்ணப்படி மகாபாரதமும் உண்மையாக நடந்தபோது அது நான்-லீனியர்தான். தொடர்பற்ற பல சம்பவங்களின் தொகுப்பு. ஆனால், எளிய மனிதமனம் பிற்பாடு அது கதையாகச் சொல்லபட்டபோது அப்படி அணுகவில்லை. மகாபாரதம் பலரால் பலவிதமாக புரிந்துகொள்ளப்படுவது அதன் நான்-லீனியர் தன்மையால்தான். பிறகு எவரோ அதை மெனக்கெட்டு ஒரு லீனியர் கதையாக மாற்றி, குந்திதேவிக்குப் பிறந்த குழந்தைகளில் குளறுபடி செய்தார்கள், த்ரவ்பதி கணவர்களிலும் அதே குளறுபடி, கிருஷ்ணனின் அவதாரம் இடைச்செருகலாக வருவதே லீனியர் கதை சொல்லலுக்காக நடந்த தில்லுமுல்லுதான். கடவுளின் வேலையா போர் செய்யத் தூண்டுவது? மகாபாரதப் போர் என்பது, முதலாம், இரண்டாம் உலகப்போர் தொடங்கி உச்சம் அடைந்ததைப் போன்ற அபத்தம் அதில் கடவுளை உள்வைத்து குழப்பியது லீனியர் கதை சொல்லல். கதைகளின் ஒழுங்கின்மையை சகிக்க முடியாமல், என்ன புரிந்ததோ அதையெல்லாம் தட்டி ஒட்டி இன்றைக்கு நம்மிடம் புழங்கும் மகாபாரதமாக ஆக்கித் தொலைத்துவிட்டார்கள். ஆனால், ஸீரோ டிகிரி இன்றும் நான்-லீனியர் கதையாகவே இருக்கிறது. திருப்பதிசாமியிடம், ஸீரோ டிகிரியின் வடிவம் குறித்துக் கேட்டேன். அவர்தான் இந்த உலகில் நடக்கும் எந்த நிகழ்வும் ஒன்றுக்கொன்று தொடர்ந்து நடப்பவை அல்ல எனவும், சம்பவங்கள், போர்கள், காதல், மரணம், ஜனனம் என எதுவுமே தொடர்ச்சி அற்றவை. உங்கள் மனம் தொடர்ச்சியாக சிந்திப்பதில்லை. காலை எழுந்து இரவு படுக்கச் செல்லும் வரை நீங்கள் செய்வது எதுவும் தொடர்பற்றவையே. அதுதான் ஸீரோ டிகிரியிலும் எழுதப்பட்டிருக்கிறது என்றார்.
நான் ஸீரோ டிகிரியை முன்வைத்துக் கொண்டு ஒரு கதையை எழுதிவிட முடியாதா? இலக்கியம் எப்படியெல்லாம் மண்டை காய வைக்கிறது பாருங்கள். நான் வேறொரு விஷயத்தை சொல்லிவிட்டுத்தான் கதையின் கதையை தொடர முடியும். மன்னியுங்கள்.
ஒரு முறை மகாமகம் நடைபெற்றது. எங்கள் கிராமம் கும்பகோணம் அருகில் இருந்ததால் போகவேண்டும் என்று தோன்றியது. அதுவும் கடைசி நிமிடத்தில். போக, வர பேருந்து முன்பதிவு செய்யாவிட்டால் சிரமம். ஏழு மணிநேரம் நின்று கொண்டெல்லாம் போயிருக்கிறேன். வீட்டிற்குப் போய் ஒரு வருட கால இடைவெளி இருக்கும் என்பதால் ஊரைக் காணவேண்டும் என்ற இச்சை அதிகமாகி, இளம் வயது மூளை, பைக்கில் போய்விடலாம் என்று யோசனை சொன்னது. அந்த பைக் ரொம்பப் பழசு. இருந்தாலும், பேருந்தில் நின்று கொண்டு போவதற்கு, பைக்கில் உட்கார்ந்து போவது சரிதானே என்று கிளம்பிவிட்டேன். சென்னையிலிருந்து செங்கல்பட்டு தாண்டியிருப்பேன், எஞ்சின் சூடாகி காலருகில் அனல் அடிக்கிறது. வெயில் மண்டையைப் பிளக்கிறது. ஒரு மணி நேரத்திலேயே சூத்தாம்பட்டை பழுத்துவிட்டது போல வலி. ஒவ்வொரு ஐம்பது கிலோ மீட்டருக்கும் நின்று நின்று நள்ளிரவு கிராமத்தை அடைந்து, வீட்டுக் கதவை தட்டினேன். வீட்டை அடைந்துவிட்டேன் என்ற ஆசுவாசமே குளிர்காற்றைப் போல மேலே மோதியது. மனோபலத்தின் விளிம்பில் நின்றுகொண்டிருந்தேன். நான் பைக்கிலிருந்து இறங்குவதையும், காற்றில் அலங்கோலமாகியிருந்த என் உருவையும் பார்த்துவிட்டு முட்டாபுண்டையாடா நீ என்றார் அப்பா.
சாரு நிவேதிதா ஒரு முறை சொல்லக் கேட்டிருக்கிறேன். எதையெல்லாம் கதையாக்க முடியும் என்று கேட்டதற்கு ஆலன் ராப் க்ரியேவின் ‘பீச்’ என்ற ஒரு சிறுகதையை உதாரணம் காட்டினார். அதில் சிறுவர்கள் ஒரு கடற்கரையில் நடந்து போவார்கள். அவ்வளவுதான் கதை என்றார். இது எப்படி கதையாகும் என்று கேட்டவுடன், அவருடைய ஃபோனை எடுத்துத் தேடி, ஒரு லிங்க்-ஐ அங்கிருந்த தன் வாசகர்களுக்கு வாட்ஸப் செய்தார். அவர்கள் யாரும் இதுவரை அதைப் படிக்கவில்லை. அதுதான் கதையை சொல்லிவிட்டரே. மூன்று சிறுவர்கள் கடற்கரையில் நடக்கிறார்கள், இது ஒரு கதை என்றால் எவராலும் எத்தனையோ கதைகளை எழுதமுடியும் அல்லவா?.
இதைப்பற்றி சொன்னபோது, இலக்கிய நண்பன் ஒருவன் ஜெயமோகன் எழுதிய ‘வரம் பெற்றாள்’ என்ற கதையும் அப்படித்தான் என்றான். அது என்ன என்று கேட்டேன். அதில் முதியவள் ஒருத்தி ஓடையை ஒட்டி நடந்துபோவாள். கதையே அவ்வளவுதான் என்றான். நான் உடனே அந்தக் கதையைத் தேடிப் படித்துவிட்டேன். பிறகுதான் நானும் கதை எழுதிவிட முடியும் என்ற முடிவுக்கு வந்தேன். இந்தச் சம்பவத்தை பொடியாழ்வார் திருப்பதிசாமியிடம் சொல்லியிருக்கிறான். இத்தனை யோசிக்கிறானா, அந்தப் பயல்? அவனால் கதை எழுதமுடியும் என்று சொன்ன நானெல்லாம் என்ன முட்டாப் புண்டையா என்று கேட்டாராம். அப்பா திட்டியது நடந்து முடிந்த சம்பவத்திற்காக, சாமி திட்டுவது எழுதாத கதைக்காக. நான் இந்தச் சிறுகதையை எழுதி முடித்தால்தான் இந்த வசவைப் பொய்யாக்க முடியும். நிகழ்ந்து கொண்டிருக்கும் எல்லா கதைகளும், எல்லா கதை சொல்லல் முறைகளும், இலக்கியத்தரமானதா என்று யாரைக் கேட்க முடியும்? கதை உயர்ந்ததாக இருக்க வேண்டியிருக்கிறது. கச்சிதமாக, சுவாரசியமாக, உண்மையாக, பயமின்றி சொல்லும் சொல்லாக இருக்க வேண்டியிருக்கிறது. எல்லாம் சாமியின் அறிவுரைகள்தான். அப்படி எழுத முடியாவிட்டால் ஏன் எழுத வேண்டும் என்பார் திருப்பதிசாமி. அந்த உயரத்தை என்னால் தாண்டமுடியாது என்ற சந்தேகம், அதுவே எழுதுவதைத் தடுத்துக் கொண்டிருக்கிறது. என்னிடம் ஒரு நல்லவனின் கதைதான் இருக்கிறது. சராசரி மனிதனின், பயந்தவனின், பணிந்தவனின் வாழ்க்கைதான் இருக்கிறது. இதை எழுதுவதில் ஒரு கதையும் உருவாகப் போவதில்லை.
சரி, நான் எழுதாத கதையை சுருங்கச் சொல்லிவிடுகிறேன். இந்திய மக்கள் தொகை ஒவ்வொரு நொடியும் பெருகிக் கொண்டிருக்கிறது. அப்படியென்றால், இந்திய ஆண்களும், பெண்களும் எப்போதும் உடலுறவில் ஈடுபட்டுக்கொண்டே இருக்கிறார்கள் என்றுதானே உலகம் நினைக்கும்? உலகிற்கு உண்மை என்னவென்று தெரியாது. இங்கே பெரும்பாலான பெண்கள் உடலுறவுக்கு லாயக்கற்றவர்கள். உடலால் அல்ல, உள்ளத்தால். குழந்தை வேண்டும் என்றால் மட்டுமே இந்தியப் பெண்களில் பெரும்பான்மையினர் உடலுறவு கொள்கிறார்கள். அப்படிப் பார்த்தால் அவர்கள் வாழ்வில் விரும்பி உடலுறவு கொள்வது சிலமுறை மட்டுமே. இதைப் பற்றி ஏசெக்ஷுவல் என்றொரு வார்த்தையை சொல்லி சாமி விளக்கியது நினைவிற்கு வருகிறது. அது முக்கியமானது என்பதால் இடைசெருகலாக சொல்லிவிடுகிறேன்.
திருப்பதிசாமியை தேடி ஒரு பெண்ணும் அவளுடைய தோழியும் வந்தார்களாம். சாமி அந்தப் பெண்ணின் சினிமா ரசனையில் மயங்கிவிடுகிறார். எல்லாம் உலகப் படங்கள், கலைப்படங்கள். அவருடைய நண்பர்கள் எவருமே அத்தகைய சினிமாக்களை காண்பதில்லை. எத்தனை வேண்டிக்கொண்டாலும், கண்டித்தாலும்… ம்ஹும். பார்க்க மாட்டார்கள். ஆனால், தமிழில் வருகிற மரணமொக்கைப் படங்களை அந்த வாரக் கடைசியிலேயே பார்த்துவிட்டு ஆயிரம் வார்த்தைக்களுக்குக் குறையாமல் ஃபேஸ்புக்கில் சண்டையிட்டுக் கொள்வார்கள். அவர்களின் இச்செயல்களைக் காணும்போது சாட்டையால் தன்னைத்தானே அடித்துக் கொள்வது சாமியின் வழக்கம். ஆனால், இதற்கு முன் சந்திக்காத ஒருத்தி, தான் சிபாரிசு செய்த சினிமா பூராவையும் பார்த்திருக்கிறாள் என்றதும், அவளை அருகில் அழைத்து முத்தமிட்டார். காதில் எதோ சொன்னார். வேறு என்ன ‘ஐ லவ் யு’ வாகத்தான் இருக்க வேண்டும்.
இதைப்பற்றிதான் கிழக்குக் கடற்கரை சாலை விடுதியில், கடலின் இரைச்சலுக்கு இடையில் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். அவள் இரவில் சந்திக்க வந்தாளாம். என்ன நான் காதில் சொன்னது புரிந்ததா? உன் பதில் சமிக்ஞை எதுவும் கிடைக்கவில்லையே என்றாராம். நீங்கள் ஆசைப்பட்டு கேட்டதைக் கொடுக்கவே வந்தேன் என்றாளாம். இருவரும் ஒன்றாக இருந்திருக்கிறார்கள். பிறகு அந்தப் பெண்ணை பார்ப்பதையே தவிர்த்துவிட்டாராம் திருப்பதிசாமி. என்ன காரணம்? இரவு முழுவதும் பல வித்தைகளைக் காட்டியும் அவளுக்கு எதுவும் நிகழவில்லை. ஒரு முனகல் இல்லை, இன்ப நுகர்வின் எதிர்வினைகள் எதுவுமில்லை. மரச்சிலை போல் கிடந்தாளாம். இப்படி இந்தியாவில் எல்லா பெண்களும் ஏசெக்ஷுவலாக இருப்பதால்தான் நம் நாட்டு ஆண்கள் படை படையாக கிளம்பிப் போய் தாய்லாந்தின் செக்ஸ் விடுதிகளில் வரிசையில் நிற்கிறார்கள் என்றார். கூடியிருந்தவர்கள் அவரவர் தங்கள் அனுபவங்களை மனதில் நினைத்துக் கொண்டார்களே தவிர எவரும் இதைப் பற்றி எந்தக் கருத்தையும் பகிர்ந்துகொள்ளவில்லை. இதில் என் அனுபவத்தை சேர்த்தால் இந்தக் கதை நிறைவுபெற்றுவிடும். ஆனால், transgressive எழுத்தின் வாசகனுக்குக் கிடைக்கும் ஒவ்வொரு புது அனுபவமும் எழுத்தாளனுக்கு மரணத்துக்குச் சமமானது. அது அவனிடமிருந்து எதை வேண்டுமானாலும் பறித்துவிடக் கூடும். ஒரு துறவியை விட அதீத துறவுத்தன்மையைக் கொண்டால்தான் இதையெல்லாம் எழுதமுடியும் என்று தோன்றிவிட்டது. மகாபாரதத்தில் தர்மன் சூதாடிய மனநிலை அது. நாளை ராஜாவா அல்லது ஆயுள்கைதியா என்பதைத் தீர்மானிக்கும் ஒரு காய் நகர்த்தல். அதில் தன்னை பலியிட்டுக்கொள்ளும் திருப்பதிசாமியை நான் பின் தொடரக்கூடாது என்று ஆட்டத்தில் இருந்து எழுந்துவிட்டேன். பாதுகாப்பாக மூடி மறைத்து transgressive கதையை எழுதுவது நியாயமில்லை. பொடியாழ்வார் ஒரு முறை சொன்னது நினைவில் வருகிறது. “இங்கே எவரும் திருப்பதிசாமியை படிப்பதில்லை. அதனால், அவர் உயிரோடு இருக்கிறார்.”
எழுதாத கதை கிடக்கட்டும், வேறொரு முக்கியமான சம்பவம் இருக்கிறது. ஒருமுறை வயிற்று உபாதை என்று மருத்துவரை அணுகினேன். தற்காலிக பலன் கிடைத்ததே தவிர உபாதை நீங்கவில்லை. அடுத்து வேறொரு டாக்டர், இவர், குடல் மருத்துவர். பலவித பரிசோதனைகளை எடுத்துப் பார்த்தார். மலத்தை சோதிக்கச் சொன்னார். வயிற்றுக்குள் ஊடுருவும் கதிர்களைக் கொண்டு ஒரு சோதனை. என் மனைவி கர்ப்பமாக இருந்தபோது அவளுக்கு இதேபோல எடுத்தது நினைவிருக்கிறது. அன்றுதான் என் மகளை முதலில் பார்த்தேன். என் வயிற்றை சோதித்துவிட்டு எந்தக் கோளாறும் இல்லை என்று சொல்லிவிட்டார்கள். ஆனால், வலி நின்றபாடில்லை. மருந்துகள் சில மணி நேரங்கள் மட்டுமே ஆறுதல் தந்தன. அதனால், வயிற்று அறுவை சிகிச்சை நிபுணர் ஒருவரை சந்தித்தேன். அவர் MRI என்றொரு சோதனை செய்துவாருங்கள் என்றார். அதன் முடிவுகளைப் பார்த்துவிட்டு, தொண்டையை செருமிக் கொண்டு, என் உடல் கம்ப்யூட்டர் போன்றது என்றும், அதில் ஹார்ட்வேர் பிரச்சனை எதுவும் இல்லை என்றும் சாப்ட்வேர் பிரச்சனைதான் என்றும் சொன்னார். எனக்குப் புரியவில்லை.
அதாவது, உண்மையில் உடலில் கோளாறு எதுவும் இல்லை. மூளையிலிருந்து உடலின் பல பகுதிகளுக்குக் கட்டளைகளை எடுத்துச் செல்லும் நரம்புகள் இருக்கின்றன. உதாரணமாக நம் குடல் விரிவதும், சுருங்குவதுமாக அசைந்து கொண்டிருக்கும். அந்தக் கட்டளையை மூளையிடமிருந்து குடலுக்குக் கொண்டுவருகிற ஒரு நரம்பு. ஜீரணத்தைக் கட்டளையிடுவதைத் தெரிவிக்க ஒரு நரம்பு. சிறுநீர், மலம் கழிக்கக் கட்டளையைக் கொண்டுவரும் ஒரு நரம்பு. இப்போது மலம் கழிக்கும் கட்டளையைக் கொண்டு வரும் நரம்பு எங்கோ அறுந்துவிட்டது எனக் கொள்ளுங்கள். உங்கள் குடலில் எந்தக் குறையும் இல்லாவிட்டாலும் நீங்கள் மலம் கழிக்க மாட்டீர்கள். இது போன்றதுதான் உங்களின் பிரச்சனை. மூளையிலிருந்து செய்தி கொண்டு வருகிற ஒரு நரம்பு எங்கோ சரியில்லை. அதனால், குடலில் ஒரு செயல் தடைபடுகிறது. இதை சரி செய்ய நீங்கள் ஒரு மனநல மருத்துவரைச் சந்தியுங்கள் என்றார். அதோடு இல்லை, மிக சுவாரசியமான ஒன்றையும் சொன்னார், மற்ற அறிவியல் விதிகள் போன்றவை அல்ல மருத்துவ விதிகள். இது சமிக்ஞை என்றால் இதுதான் கோளாறு என்று எதுவும் இல்லை. ஆயிரம் பிணியாளர்களின் கோளாறுகளை கவனித்து அதை எழுதி வைத்திருக்கிறார்கள். அதுதான் உங்களுக்கும் என்று நிச்சயமாகச் சொல்ல முடியாது. உங்களின் வயிற்றுவலி இதுவரை உலகில் இருந்தவர்களின் வயிற்றுவலியை விட முற்றிலும் வேறான காரணங்களால் இருக்கலாம். சோதனைகளைக் கொண்டு உங்களுக்குச் சொல்ல வருவது இதற்கு என்னிடம் மருந்தில்லை என்பதுதான் என்றார். மனநல மருத்துவர் ஒருவரை சந்தித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். அதைப் பற்றி வேறோரு சமயம் சொல்கிறேன்.
இப்போதைக்கு, ஒரு சிறுகதையை பாதிக்கு மேல் முடிக்க முடியாமல் ஒரு நரம்பு அறுந்துவிட்டது என்று மட்டும் எனக்குப் புரிந்தது. அதுதான் இந்தக் கதைக்கு முக்கியமானது. அதுதான் முடிவு.
ஆசிரியர் அறிமுகம் (சாருவின் குறிப்பு): சிரஞ்சீவன் என்றாலும் கதாசிரியர் தான் ஒரு பெண் என்று அறிமுகப்படுத்திக்கொண்டார். புகைப்படம் போடலாமா என்றேன். அனுப்புகிறேன், ஆனால் போட வேண்டாம் என்றார். ”ஆனால் கதையின் நாயகன்/நாயகி பைக் எல்லாம் ஓட்டுகிறாரே? ஒரு பெண்ணால் அப்படி பைக் ஓட்ட முடியுமா? நம்புகிறாற்போல் இல்லையே?” என்றேன்.
”ஆணாகிய நீங்கள் பெண்களின் மாதவிடாய், பிரசவ வலி போன்றவற்றையெல்லாம் எழுதி பட்டையைக் கிளப்பவில்லையா? அதேமாதிரிதான் என் நாயகியும் பைக் ஓட்டுகிறாள்.” இது எழுத்தாளரின் பதில்.
”புகைப்படத்தில் இருப்பது யாரேனும் நடிகையோ என்று கூகிளில் தேடாதீர்கள். நானேதான். நான் அத்தனை ஃபோட்டோஜினிக் இல்லை. நேரில் இன்னமும் அழகாக இருப்பேன். நீங்கள் அடிக்கடி வெளியிடும் உங்கள் மூன்று தோழிகளையும் விட நான் அழகு என்பதை நீங்கள் இந்தப் புகைப்படத்திலேயே கண்டு கொள்ளலாம். உருவத்தை விடுங்கள். இது என்னுடைய முதல் கதை. மெட்டாஃபிக்ஷன் கதை. இதுவரை நான் உங்களைத் தொடர்புகொண்டது இல்லை. தொலைவிலிருந்தே கற்றுக்கொண்டேன். இந்தக் கதை நன்றாக இருந்தால் அதன் காரணம் உங்கள் எழுத்துதான் என்பதை இங்கே சொல்லிக்கொள்கிறேன். அடுத்த கதையில் சந்திப்போம்.”
இதற்கு ஒரே வரி பதில் எழுதினேன். ”இத்தனை அழகான பெண் ஏன் ஒரு தடிமாட்டின் பெயரைப் புனைப்பெயராகக் கொள்ள வேண்டும்? ஒரு நல்ல பெண் பெயரைச் சூட்டி விடவா?”
“வேண்டாம். நீங்களெல்லாம் பெண் பெயர் வைத்துக்கொள்ளலாம். நாங்கள் ஆண் பெயர் வைத்துக்கொள்ளக் கூடாதா?”
அதற்கு மேல் ஒன்றும் சொல்லாமல் அடக்கிக்கொண்டு இதை இங்கே வெளியிடுகிறேன். எழுத்தாளர் சொல்வது போல் இது ஒரு மெட்டாஃபிக்ஷன் கதைதான். இன்னும் வலுவாகக் கொண்டு போயிருந்தால் ஒரு போர்ஹேஸ் கதை கிடைத்திருக்கும். அம்மிணியை போர்ஹேஸ் கதைகளையெல்லாம் படிக்கும்படி கேட்டுக்கொள்கிறேன், இதுவரை படிக்காமல் இருந்தால்.
சாரு