பல அறிவுக் கொழுந்துகள் என்னிடம் “சாரு, உங்களுடைய உயரம் என்ன, கெத்து என்ன, நீங்கள் போய் இந்தக் காமன்மேன் பார்க்கும் பிக் பாஸ் ஷோவைப் பார்க்கலாமா, ஷேம் ஆன் யூ” என்று சொன்னார்கள். முந்தாநாள் அந்த டான்ஸர் பெண் சுஜா (பெயர் சரிதானே?) தன் வாழ்க்கை பற்றி கன்ஃபஷன் அறையில் நம்மிடம் – அந்நிகழ்ச்சியைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் 2 கோடி தமிழர்களிடம் (ஓவியா இருந்த போது நாலு கோடி) – சொன்னார். கண்ணீர் கன்னத்தில் வழியவில்லை. கலங்கிக் கலங்கி நின்றது. வாய் விட்டு அழவில்லை. தமிழ் சினிமாவும் தமிழ்க் கலாச்சாரமும் எப்ப டிப்பட்ட ஒரு கேவலமான நிலையில் இருக்கிறது என்பதை அந்தப் பேச்சிலிருந்து அறிந்து கொண்டேன். தன்னை எல்லோரும் ஐட்டம் டான்ஸர் ஐட்டம் டான்ஸர் என்றே அழைத்ததால் சினிமாவில் டான்ஸ் ஆடுவதையே நிறுத்தி விட்டேன் என்றார் அந்தப் பெண். என் அப்பா எங்களை விட்டுப் போய் விட்டார். நானும் அம்மாவும் என் தங்கையும்தான். தங்கை வேலைக்குப் போய் விடுவாள். அம்மா ஆஸ்பத்திரிக்குப் போய் விடுவார். (உடம்பு சரியில்லை.) நான் மட்டும்தான் வீட்டில் பெட்டில் படுத்துக் கிடப்பேன். ஷூட்டிங்கும் இருக்காது. யாரும் கூப்பிட மாட்டார்கள்.
சரி, நீங்களே சொல்லுங்கள், உங்கள் வீட்டுக்கு ஒரு கெஸ்ட் வந்தால் கெஸ்ட் வந்திருக்காங்கன்னு சொல்வீங்களா, ஐட்டம் வந்திருக்குன்னு சொல்வீங்களா? ஐட்டம்ங்கிறது ஒரு பொருள் இல்லியா? இனிமே யாரையும் ஐட்டம்னு சொல்லாதீங்க என்றார் அந்தப் பெண்.
இதுதான் தமிழ் சமூகம். நாம் பார்க்கும் ஐட்டம் டான்ஸ்களின் பின்னால் உள்ள கதை இது. இதனால்தான் பிக் பாஸ் பார்க்கிறேன்.