நான் நடக்கிறேன்
காற்றில் என் நிழல் மட்டும் தொடர்கிறது
நான் உறங்குகிறேன்
இரவின் மௌனம் என்னை மூடுகிறது
நான் உண்ணுகிறேன்
தட்டில் நிறைகிறது வெறுமையின் சுவை.
நான் மைதுனம் செய்கிறேன்
என் மனம் மட்டும் என்னோடு புணர்கிறது.
நான் எழுதுகிறேன்
என் எழுத்து எனக்குள்ளேயே சுழல்கிறது
நான் வாசிக்கிறேன்
புத்தகத்தின் பக்கங்கள் வாசிப்பின் தனிமை
கூட்டுகின்றன
நான் இசை கேட்கிறேன்
ஒலியில் மூழ்கி மறைகிறேன்
நான் தியானத்தில் ஆழ்கிறேன்
என் மனம் வெளியாகி என்னை விட்டு
நீங்குகிறது
நான் சிரிக்கிறேன்
என் பிறழ்வு கண்ணாடியில் சிதறுகிறது
நான் அழுகிறேன்
என் கண்ணீர் அபத்த உலகில் மின்னுகிறது
நான் நடனம் ஆடுகிறேன்
மனம் வெறுமை கொள்கிறது
ஆனால்
நான் பேசுவதில்லை.
அதனால் என் குரல்
மறந்து
பல காலம் ஆகிறது
***
பிரபஞ்சத்தில் பூமி தனித்து நிற்கிறது
விண்மீன்களின் கூட்டத்தில் தனியாகச் சுற்றுகிறது
அதன் மடியில் காற்று இசைக்கிறது
மழை அணைத்துக் கொள்கிறது
மரங்கள் நடனமாடுகின்றன
மனிதனும் மிருகமும்
மலையும் மலர்களும்
ஒன்றாய் இசைந்து உயிர் கொள்கின்றன.
ஆனால், பூமி மட்டும்
மனிதக் கைகளால் காயமுறுகிறது
அதன் மார்பில்
கண்ணீரின் நதி ஓடுகிறது
தனியாக அழுதாலும்,
அது இன்னும் சுற்றுகிறது
என் குரலையும்
உன் மௌனத்தையும்
தன் இதயத்தில் சுமந்தபடி.